De Odyssee van Homerus vertelt over de avontuurlijke omzwervingen van Odysseus, koning van Ithaka, en zijn metgezellen na de Trojaanse Oorlog. Tijdens zijn tocht wordt hij met tal van avonturen en gevaren geconfronteerd, waaruit hij zich, slim als hij is, echter telkens opnieuw weet te redden.
Op een bepaald punt tijdens hun reis voeren Odysseus en zijn metgezellen aan het eiland van de sirenen voorbij. Deze betoverende wezens wisten met hun onweerstaanbare gezang menig schipper te verleiden en lieten hen daardoor zelfs telkens op de klippen varen.
Maar Odysseus liet zich niet klissen. Onze held had namelijk een plan om aan het verleidelijke gezang van de sirenen te ontkomen. Hij vulde de oren van zijn bemanning met was en liet zichzelf vastbinden aan de mast van het schip. Zo kon hij de liederen van de nimfen horen terwijl zijn bemanning zich door de was in hun oren niet liet verleiden om te dicht in de buurt van de rotsen te varen.
Door de industrialisering op het einde van de 19de eeuw was geluidsoverlast vooral in de grootsteden een aanzienlijk probleem. Dit ging ook niet aan de talrijke uitvinders van die tijd voorbij. Zij ontwikkelden verschillende vormen van geluidsdempers voor de oren, die toentertijd ‘antifonen’ genoemd werden. In deze periode werden de meest uiteenlopende patenten aangevraagd – van holle, kogelvormige bolletjes uit eboniet of metaal tot rubberen plugs, gewatteerde hoofdbanden en in paraffine gedrenkte oordopjes uit watten, vilt of spons.
Maximilian Negwer vindt het merk OHROPAX uit en richt in 1907 de ‘Fabrik pharmazeutischer und kosmetischer Spezialitäten Max Negwer’ (de Max Negwer fabriek voor farmaceutische en cosmetische specialiteiten) op. Naast tal van andere producten verkoopt hij er ook de OHROPAX-gehoorbeschermers. Het idee voor de oordopjes krijgt Maximilian Negwer via zijn vrienden- en kennissenkring, meer bepaald van prof. Jenny Preiß, die net een gebruiksmodel voor een ‘antifoon’ heeft geregistreerd. Dit gebruiksmodel dient als basis voor de verdere ontwikkeling van de OHROPAX-wasbolletjes. (Opmerking: een gebruiksmodel is quasi een ‘klein patent’. Dat betekent dat de uitvindingswaarde lager ligt dan bij een patent.) Jenny Preiß en Maximilian Negwer sluiten voor de zesjarige looptijd van de gebruiksmodellenbescherming een licentieovereenkomst af.
Maximilian Negwer werkt het idee van een ‘duurzaam en gebruiksvriendelijk product voor ieders rust’ uit tot een verkoopbaar iets. Hij optimaliseert hiervoor de receptuur, de productontwikkeling voor serieproductie en de vormgeving van de verpakking. De OHROPAX-gehoorbeschermers worden in de herfst van 1908 verkocht voor een prijs van één goudmark (wat rekening houdende met de inflatie nu op € 5,75 zou neerkomen). De blikken doos bevat zes paar wasbolletjes en is verkrijgbaar in drogisterijen en warenhuizen.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog gebruiken de soldaten OHROPAX als bescherming tegen ‘het donderende geluid van de kanonnen’. Naast Maximilian Negwer zelf draagt vermoedelijk ook luitenant-generaal a.D. Freiherr von Dincklage-Campe er in 1914 dankzij zijn contacten met het oorlogsministerie toe bij dat het innovatieve product vanaf 1916 in de soldatenuitrusting wordt opgenomen. Zo leert het bredere publiek het product kennen en worden de OHROPAX-gehoorbeschermers al snel hét vlaggenschip van het bedrijf.
OHROPAX verovert de markt. De reclame met het extra grote oormodel trekt de aandacht in apotheken. Dankzij advertentiecampagnes in kranten en tijdschriften zet OHROPAX zichzelf neer als het bekendste merk voor gehoorbescherming. Het product wordt wereldwijd geëxporteerd – en dat is vandaag nog steeds het geval.
Na de dood van Max Negwer neemt zijn vrouw Erna Negwer de activiteiten over. Zij weet het bedrijf door moeilijke tijden te loodsen. Na afloop van de oorlog moet de productie aangepast worden doordat er een schrijnend tekort aan grondstoffen is.
Vanaf 1924 is het bedrijf in Potsdam gevestigd en beleeft daardoor de gevolgen van de opsplitsing van Duitsland van dichtbij. Als gevolg van de nationalisering neemt een staatsbedrijf (VEB Pharmazeutika uit Königsee) de productie van OHROPAX in de DDR over. Het door Max Negwer opgerichte familiebedrijf gaat zich in West-Duitsland vestigen en maakt in Bad Homburg onder leiding van Wolfgang Negwer, de zoon van de oprichter, een doorstart.
Met de aanhoudende economische opleving zijn ook de verkoopcijfers van OHROPAX in blijvende stijgende lijn. In deze periode wordt tevens het nieuwe logo ontworpen in krachtig geel, dat in de jaren daarna het design van de verpakking gaat bepalen. Het blikken doosje wordt nog steeds gebruikt.
Het bedrijf verhuist naar een nieuw pand in Wehrheim/Taunus. Moderne productie- en verpakkingslijnen vervangen het bestaande handwerk. Michael Negwer, kleinzoon van de oprichter, neemt de leiding over.
Het assortiment wordt aangevuld met de zachte schuimrubberen oordopjes OHROPAX Soft en OHROPAX Color en met de kunststof dopjes OHROPAX Multi.
Klanttevredenheid en kwaliteitsgarantie komen steeds centraler in de bedrijfsfilosofie te staan. Het bedrijf behaalt een ISO 9000-certificering.
Uitbreiding van het assortiment met de roze OHROPAX Silicon oordopjes.
Het bedrijf viert zijn 100-jarige bestaan.
Het bedrijf verhuist naar een groter pand in Wehrheim en creëert daarmee optimale omstandigheden voor de toekomst. Nieuwe producten zijn hoogwaardige slaapmaskers en de uitbreiding van het aantal kleuren en formaten in het gamma OHROPAX Silicon oordopjes.
Lamellaire oordopjes met speciale filters voor gebruik tijdens het vliegen en het beluisteren van muziek worden aan het assortiment toegevoegd.
OHROPAX is inmiddels één van de grootste en bekendste Duitse merken van oordopjes voor eindconsumenten. En nog steeds vormen de klassieke wassen bolletjes, waar er jaarlijks meer dan 30 miljoen van vervaardigd worden, het hoofdproduct van het in Wehrheim/Taunus gevestigde familiebedrijf. Oordopjes in alle soorten en andere gezondheidsartikelen vullen het huidige productaanbod verder aan.
Blikken doos
van 1924
Kartonnen omhulsel
van 1924
Blikken doos
van 1956
Blikken doos
van 1974
Kartonnen omhulsel
van 1998
Huidige kunststof verpakking
sinds 2006